La Pina anasherehekea maisha ya mjenzi mashuhuri wa baiskeli Giovanni Pinarello. Mwendesha baiskeli hugundua njia kuwa heshima inayofaa
Ni miaka 19 tangu Pinarello ifanye mbio zake za kwanza za mbio za baiskeli huko Treviso kaskazini mwa Italia, na kwa wakati huo tukio hilo limekuwa zaidi ya granfondo. La Pina imekua na kuwa tamasha la kuendesha baiskeli, linalochukua wikendi kamili mwezi Julai na kuhusisha washiriki 3,500. Lakini licha ya ukubwa wake bado moyoni ni jambo la familia. Fausto Pinarello, bosi wa sasa wa kampuni na mwana wa mwanzilishi Giovanni, anaongoza safari ya Jumamosi ya joto na kuwaonyesha wageni karibu na kiwanda. Baadaye dada yake, Carla, anatoa tuzo na kutoa hotuba.
Toleo la tukio la 2015 ni la kuhuzunisha sana familia, kwani ni la kwanza tangu kifo cha Giovanni, ambaye alifungua duka lake la kwanza la baiskeli mnamo 1953 na kuanzisha La Pina Granfondo mnamo 1996 kusherehekea siku yake ya kuzaliwa na kusifu. maadili ya msingi ya baiskeli amateur: ushiriki, heshima na kushiriki. Tukio la mwaka huu ni maalum kwake, na washiriki wengi wamevaa matoleo ya maglia nera - jezi nyeusi iliyovaliwa na Giovanni alipokuwa mwanamume wa mwisho kumaliza Giro d'Italia mnamo 1951.
Polepole, polepole, haraka, haraka, polepole
Ninapopanga mstari mwanzoni katikati mwa Treviso, ninagundua haraka kuwa ninaweza kuwa katika mstari wa 'kushinda' maglia nera mwenyewe. Kwa hali fulani ya utawala, nimejikuta katika kikundi cha kuanzia kilicho na timu za mbio zinazolenga kushindana na ushindi. Nimebanwa kati ya vikundi vya Waitaliano wanaofanana na lithe katika seti zinazolingana, huku nyuso zao zikiwa zimelenga na maelezo ya njia yaliyonaswa kwenye mirija yao ya juu. Hewa ina harufu ya mafuta ya kujikinga na jua na matarajio, ambayo haifanyi lolote kutuliza mishipa yangu.
Kwa usaidizi wa Dario Cataldo wa Team Sky na Bernie Eisel, Fausto Pinarello anatayarisha tukio saa 7.45 asubuhi. Kasi hiyo ni ya kufurahisha tunapopitia mitaa ya Treviso, kupita nyumba zilizo na alama za sakafu na ukumbi, lakini tukiwa nje ya kuta za jiji na juu ya daraja linalozunguka Mto Sile, timu za mbio hujipanga katika vitengo vyema, na kabla sijajua kasi imeongezeka. kwa karibu 50kmh.
Cha ajabu timu makini zimetolewa baada ya washiriki wengi wa burudani, ambayo haionekani kuwa njia salama ya kufanya mchezo lakini hata hivyo hunisaidia ninaporuhusu peloton kuninyonya kwenye baadhi ya pan-
ghorofa ya kwanza kilomita 20 kutoka Treviso. Tunakamata baadhi ya vikundi visivyo vya ushindani, na ninatambua kwamba wanaendesha kwa kasi zaidi kama vile ningeweza kudumisha kwa kilomita 140 zinazofuata, kwa hivyo kwa utulivu mkubwa ninajiondoa kwenye kundi la mbio na polepole hadi kidogo. kasi ya kuziba mara nne.
Mto wa Piave unang'aa kwenye jua la asubuhi tunapovuka kuelekea Colle di Guarda, 4. Kilomita 1 kupanda kwa wastani wa 3.7% ambayo hutumika kama hors d'oeuvres hadi kupaa kwa siku. Tunakaribia vilima vya misitu, lakini upeo wa macho unatawaliwa na vilele vilivyochongoka vya Wadolomite - kikumbusho chenye nguvu cha mateso yajayo.
Kutenganisha njia
Tunaendelea kuelekea kaskazini na tunapoingia Comune di Susegana mazingira yanabadilika kutoka eneo la miji hadi vijijini, huku miti ya mizeituni ikiashiria mwanzo wa kupanda. Kubadilika kwa upinde rangi huibua kelele na kelele kutoka kwa gia ya kielektroniki ya washirika wangu wapya wanaoendesha gari, na mazungumzo yao ya kusisimua ambayo yamekuwa ya mara kwa mara tangu nilipojiunga na kikundi hukoma kadiri mapigo ya moyo yanavyoanza kupanda.
Licha ya jitihada za ziada, mwishowe naanza kustarehe katika tukio hilo. Huku wakimbiaji waliojitolea wakitoweka kwenye upeo wa macho na zogo la Treviso ya mjini nyuma yetu, hali ya anga imebadilika na kuwa moja ya siku kuu.
Ninazunguka kwenye mstari wa juu wa Colle di Guarda, ambayo hutoa maoni mazuri ya mashamba ya mizabibu maarufu ya Prosecco katika eneo hilo. Kupanda kumepunguza idadi kubwa ya wapanda farasi katika nafasi iliyobana sana, kwa hivyo ninaichukua kwa urahisi kwenye mteremko wa vilima unaofuata, ambao unageuka kuwa njia ya busara - nampita mwanamume aliyelala kando ya barabara akiwa amejiegemeza. upele wa barabarani, umezungukwa na kikundi cha washirika wanaohusika. La Pina yake imekwisha, ambayo ni somo kwangu kuendesha kwa tahadhari.
Tunawasili Barbisano, mji wa kupendeza ambao unaamka tunapoendelea. Wenyeji wanapaza sauti kwa sauti kubwa ‘Buona fortuna!’ katikati ya milo ya spresso nje ya mikahawa tunayopita. Nitahitaji bahati yote ninayoweza kupata. Usomaji wangu wa haraka wa wasifu wa njia kwenye toast yangu leo asubuhi ulionyesha kuwa Barbisano ni kimbilio tambarare la mwisho kabla ya uvimbe mbaya kwenye wasifu wa njia.
Mazingira yanaendelea kuwa magumu zaidi, huku makao sasa yakiwa ni nadra kuonekana miongoni mwa mashamba ya mizabibu yaliyopondeka, mabanda na mashamba. Ninashikamana na kikundi changu tunapopanda mwinuko kwa kasi kwa kilomita 10, na kisha kuzunguka kilima ili kuwasilishwa na safu ya kurudi nyuma, iliyosheheni waendeshaji waendao polepole. Ni sehemu ya mwisho ya Zuel di Qua, urefu wa kilomita 7.3 ambao ungeweza kudhibitiwa kwa urahisi ikiwa si kwa 10% ya pini hizi za nywele.
Kwa hatua hii bado niko mbichi vya kutosha kuzisokota bila usumbufu mwingi, ingawa utazamaji wa kituo cha kwanza cha mipasho unakaribishwa ninapomaliza kupanda. Mwanga wa msukumo unaniona nikitengeneza sandwich ya salami na ndizi yenye ladha ya kushangaza na, nikiwa nimejazwa mafuta inavyofaa, naingia moja kwa moja hadi kwenye mteremko mwinuko na mwembamba kuelekea Cison di Valmarino, ambapo kozi hiyo inagawanyika katika njia za kati na ndefu.
Ni hapa ambapo ninaachana na kundi ambalo nimekuwa nikiendesha nalo hadi sasa. Wote hugeuka kushoto na kuingia kwenye njia ya wastani, na mimi hubaki kukabili njia ndefu peke yangu.
Kwa umri fulani - au ndivyo inavyoonekana kwangu - mimi hufuata njia kwenye msingi wa safu ya milima upande wa kushoto kwangu, na ninaanza kutumaini kwamba ningeweza kuziepuka kabisa. Hatimaye, hata hivyo, barabara inageuka na ninalazimika kukabiliana na kupanda kwa Passo san Boldo. Inasaga moja kwa moja kati ya vilele viwili kwa kilomita chache kabla ya kufika kwenye sehemu kuu ya 6km ambayo ni wastani wa 7.5%.
Njia za uvivu huzunguka mto Gravon na ni rahisi kupata mdundo, jambo ambalo ninashukuru, kwani sasa ni asubuhi na halijoto inazidisha malengelenge. Ninaanza kuelekeza wanunuzi mbele, nikishangaa kwa nini wamepunguza, lakini sababu inakuwa wazi hivi karibuni. Mbele yangu, barabara inaruka juu kuelekea angani, kupitia vichuguu vitano vya ncha za nywele. Waendeshaji huingia na kutoka nje ya vichuguu hivi kama aina fulani ya mchezo wa mlalo wa whack-a-mole, ambao hutoa mambo mapya ya kutosha kuchukua ukingo wa kumaliza 11% hadi kupanda.
Ninaangukia kituo cha pili cha mipasho, nikizidi kushukuru kwa uvumbuzi wangu wa kitamu huku nikirundika nishati kwenye mapaja yangu yanayoashiria alama. Vituo vyote vimewekwa kwa busara kwenye kilele cha kupanda, na kuruhusu chakula kuingia kwenye mteremko. Baada ya kula kushiba, furaha yangu huinuka ninapoweza kuondoka kwa kilomita rahisi kwenye mteremko mpana, unaofagia kuelekea Pranolz. Misonobari ya mteremko wa Boldo imetoa njia ya kufungua mashamba na chalets za mtindo wa Alpine. Kuangalia juu ya barabara, milima hutengeneza ukanda wa lami, ikiwa na shughuli nyingi za wapanda farasi inapokata nyasi ndefu. Ni mwonekano wa kusisimua.
Yadi ngumu zaidi
Njia inaanza kuyumba ninapopitia miji ya Trichiana, Zottier na Carve. Wenyeji wako tayari kushangilia waendeshaji, lakini nyongeza wanayotoa inapunguzwa na hali ya wasiwasi inayoongezeka ninapokaribia Praderadego. Wastani wa 6.7% wa upandaji huu wa kilomita 9 unasikika kuwa hauna hatia ya kutosha, lakini huangaza sehemu za muda mrefu kwa 17% na uso wa barabara uliolegea.
Ninafuata barabara ya njia moja inayopinda kwenye miti kwa hofu, hadi ninazunguka kona ili kuona tukio la mauaji mbele. Wapanda farasi huketi kando ya barabara wakinyoosha miguu yao iliyosonga, wakishindwa na njia panda za kikatili za Praderadego. Wengine wanasukuma baiskeli zao, hawawezi kupata gia ya chini ya kutosha ili kuendelea kusonga. Nasikia mwito mwingine wa ‘Buona fortuna!’ na nichukue hii kama kidokezo changu cha kuingia kwenye gia yangu rahisi na kuanza kujishindia kupanda.
Muda si mrefu, mbinu zote za kujifanya zinaachwa ninapochunguza faida yoyote ya kibiomenikaniki ili niendelee. Ninakaribia kuteremka karibu nusu, nikiwa nimekatishwa tamaa na mlio wa mara kwa mara wa kusitisha kiotomatiki kwa Garmin nikijaribu kuamua kama bado ninasonga au la, lakini mwenyeji mwenye fadhili anakimbia, akitoa chupa ya maji iliyotobolewa. Ninashtuka ‘grazie mille’ huku dawa baridi ikilowesha kichwa na mgongo wangu, na kuniburudisha vya kutosha kukamilisha kupanda.
Mkutano wa kilele una kituo cha tatu cha malisho kwenye kijiji cha kijani kibichi kwa hivyo ninafaidika zaidi na mapumziko kwa kunyoosha, kula na kunywa. Nikiwa nimejazwa tena na kuchochewa na kupanda kwangu Praderadego kwa mafanikio, ninashambulia mteremko wake mrefu wakati njia inarudi nyuma kuelekea Treviso kwa mara nyingine tena. Barabara ya chini ina zamu nzuri sana zinazokumbatia uso wa mwamba, na mitazamo isiyozuiliwa kurudi kuelekea mto Piave, inayometa kwa mbali.
Hivi karibuni ninakanyaga tena ninapopita juu ya Combai, mteremko usio na kina wa kilomita 5.4, lakini tunashukuru kwamba unapita haraka na ninarudi kwenye mwinuko upesi niwezavyo. Mteremko huo unapita kando ya bonde, ukipita mashamba mengi zaidi ya mizabibu kuingia Guia, na ninafika mjini pamoja na wapanda farasi wengine watatu. Tumeteleza makucha ya Dolomites sasa ili upeo wa macho utambae kwa mara ya kwanza baada ya saa kadhaa, tukimtia moyo mpanda farasi mmoja kuongeza mwendo. Kilometa 10 zinazofuata hupita kwa kasi ya kupita-na-kutoka na hutuweka kwenye mteremko wa mwisho, Presa XIV wa Montello.
Kwa kifupi lakini kwa njia panda za 10%, hapa ndipo umbali ambao nimepita hujitambulisha na wengine huniacha. Ninapeperusha bustani na mashamba kwa karibu nusu saa kabla ya kuona kituo cha mwisho cha malisho. Hakuna tena kupanda kufanya na zimesalia kilomita 20 tu kupanda, kwa hivyo pamoja na nauli ya kawaida waandaaji wanatoa divai na bia. Kujaribu ingawa ni kutuliza baridi, naona ni bora kuachana na pombe yoyote kwa vile uendeshaji wa baiskeli yangu ni mchoro wa kutosha hata ninapokuwa na kiasi, na hivyo kuweka mteremko wa kilomita 5 ambao hunifikisha ndani ya kilomita 15 baada ya kumaliza.
Mazingira yanazidi kuwa ya mijini ninapokaribia Treviso, na kufikia sasa inanibidi nidhibiti juhudi zangu ili kuzuia tumbo kushika miguu yangu. Pikipiki yenye chapa ya La Pina inanipita, rubani wake akionyesha ishara ya msisimko nyuma yangu, na ninatazama nyuma kuona kundi la waendeshaji 15 wakiingia ndani, kwa hiyo ninachimba kwa kina na kushika nyuma wanapopita kwa kasi.
Moto chaperones us kwa 5km ya mwisho kwa 40kmh, na kulazimisha magari kuchukua njia tunapoingia Treviso kwa kasi. Hatimaye inaondoka tunapogonga nguzo na kupita Porta San Tommaso, lango la kaskazini la kuvutia la Treviso. Na bendera ya kumalizia mbele kundi linagawanyika katika mapumziko kwa mstari. Mashindano hayo ya mbio ndefu yanaonekana kumaliza kufaa juu ya kiti cha suruali kurudi kwenye Treviso.
Ninamaliza salama katikati ya pakiti na katikati ya uwanja kwa ujumla, nikitambua kwa raha kwamba nimeepuka nera ya maglia, licha ya wasiwasi wangu. Kisha namkumbuka Giovanni Pinarello. Nafasi yake ya mwisho katika Giro ilimletea umaarufu na pesa za kuanzisha duka lake la baiskeli, ambalo lilikua moja ya maonyesho ya kifahari zaidi ya baiskeli ulimwenguni. Labda ningeenda polepole zaidi.
