Katika ulimwengu wa kutupa, kuweka viraka na kutumia tena mirija ya ndani inasalia kuwa muunganisho mdogo kwa umri wa kufanya kazi kwa uaminifu na kujitegemea
Makala haya yalionekana kwa mara ya kwanza katika Toleo la 77 la jarida la Cyclist
Baba yangu alikuwa docker kwa miaka 40. Kila siku alitembea maili tano hadi kituo cha kontena cha Seaforth huko Liverpool, akaweka zamu ya saa nane ya kupakia na kupakua, kisha akatembea maili tano hadi nyumbani ambapo alikuwa na chai yake, akawasha fagi na mara moja akalala katika hali ya wima. kwenye sofa huku akiwa ameshikilia Mwangwi wa Liverpool mbele yake.
Baba wengi wa marafiki zangu walikuwa na kazi za mikono zisizo na ujuzi pia. Wachache walifanya kazi katika kiwanda cha Ford huko Speke, wengine kwenye Champion spark plugs kwenye Mersey. Wote walifanya kazi kwa uaminifu kwa siku kwa mikono yao.
Huo ndio ulimwengu tulioishi. Ilikuwa ni jumuiya ya sakafu ya kiwanda. Kompyuta ndogo, simu za rununu na intaneti zilikuwa bado hazijavumbuliwa.
Baba yangu hakuwahi kuelewa jinsi ningeweza kujikimu bila kutokwa na jasho au kupata malengelenge mikononi mwangu. Hakuweza kuelewa jinsi ilivyowezekana kupata mshahara kwa kufanya kazi nyumbani kwenye kompyuta.
Dunia ni mahali tofauti sana sasa. Vituo vya simu vimebadilisha viwanda. Google imebadilisha maktaba.
Kompyuta hutumia korongo kwenye msingi wa kontena wa baba yangu. Na ndio maana kutengeneza shimo kwenye kipande cha raba hakujawa muhimu zaidi.
Ni sauti kuu dhidi ya ulimwengu unaoweza kutumika. Bidhaa zote zimeundwa ili kutotumika, kuanzia iPhone yako hadi kaseti yako ya nyuma.
Katika siku za baba yangu, ziliundwa kudumu. Hebu fikiria kama hilo lingetokea leo - mamilioni ya watu wa masoko wangeondolewa kazi mara moja.
Ndiyo maana ni muhimu kufunua mirija yako ya ndani ya zamani, iliyotobolewa mara kwa mara, fungua bati hilo dogo zuri lenye gundi, sandarusi, krayoni na mabaka, na kuchafua mikono yako.
Ni kauli ya dhamira – ‘Sitaongozwa na mitindo ya jamii isiyo na kina, walaji!’ – na tamko la mshikamano na mashujaa wa zamani.
Ndiyo, Eugene Christophe huenda alipewa adhabu kubwa ya muda kwa kuthubutu kuunganisha uma yake ya mbele iliyovunjika kwenye tunu ya mhunzi wakati wa hatua ya Pyrenean ya Ziara ya 1913 (kosa lake halisi lilikuwa kuruhusu mtu wa tatu. kuendesha mvuto.
Utetezi wake usio na maana kwamba alikuwa na mikono miwili pekee ulianguka kwenye masikio ya viziwi na Monsieur Desgrange), lakini ilikuwa ishara ya ishara sana ambayo inasikika leo.
Video: Badilisha bomba la ndani kama mtaalamu
Kujitosheleza
Wale ‘Wafungwa wa Barabarani’ asili, wakiwa wamebeba matairi ya mirija kuzunguka mabega yao, walitarajiwa kujitegemea kikamilifu.
Hakuna fripperies kama vile magari ya timu, soigneurs na jeli nishati kwa ajili yao. Baadhi yao, waendeshaji-ruti huru wa watalii, hata walilazimika kulipia vitanda na bodi zao wenyewe wakati wa Ziara hiyo.
Mkimbiaji mmoja, Jules Deloffre, alicheza sarakasi maarufu mwishoni mwa kila hatua ili kuweza kumudu chumba cha kulala usiku huo (na bado alifanikiwa kukamilisha Ziara saba).
Hawa wanaweza kusikika kama viumbe wa ajabu, waliotoweka kutoka katika kurasa za hekaya, lakini ni nyuzi dhabiti na za kudumu katika mchezo wetu kuliko kizimba cha chupa ya kaboni au kitovu cha kauri kitakavyowahi kuwa, na tunapaswa usiwahi kukosa muda wa kuheshimu kazi zao.
Kutumbukiza mirija iliyotobolewa ya buti kwenye bakuli la maji na kutafuta mapovu yenye kusimulia ni jambo dogo tu tunaweza kufanya. Hicho ndicho Christophe na Deloffre wangetaka.
Lakini pia kuna sababu ya kisasa zaidi ya kupata shida ya kuunganisha mirija ya ndani ya zamani badala ya kununua tu mpya.
Inatumika kwa waendeshaji kama mimi ambao wana mikono laini na ngozi nyororo kutokana na kutowahi kufanya kazi ya mikono ya siku moja maishani mwao. (Wakati niliokaribia zaidi kupata 'kazi ifaayo' ilikuwa miezi tisa yangu kama tarishi nilipoendesha baiskeli ya gia tatu mara kwa mara iliyopakia kilo 16 za vifurushi vya Amazon kwenda juu na chini mfululizo wa barabara za kukokotwa na barabara kuu.)
Kwetu sisi, kurekebisha mchomo - mojawapo ya mila ya zamani na isiyo ya kawaida zaidi kuishi katika ulimwengu ambapo kila kitu kutoka kwa baiskeli hadi sehemu za mwili kinaweza kuchapishwa kwa 3D - ni ibada muhimu kama kupitisha gari letu. majaribio au kutuma barua pepe yetu ya kwanza.
Ni fursa ya kutumia mikono yetu kurekebisha jambo.
Jitihada zote hizo hazionekani kuwa za thamani: kutafuta kwa uchungu tundu la pini ambalo hewa inatoka; kukausha; kuashiria kwa crayoni na sandpapering eneo jirani; kutumia gundi na kusubiri kwa kuweka; kuunganisha bomba kwenye bega lako wakati unajaribu kutenganisha kiraka cha tairi kutoka kwenye kifuniko chake cha foil; kutumia kiraka kwa gundi na kuondoa bitana ya karatasi bila kuondosha jambo zima; kusubiri kwa uvumilivu - na kamwe muda wa kutosha - kwa kuweka; basi, hatimaye na bila kuepukika, kulazimika kuanza mchakato mzima tena kwa sababu ama hukufunika shimo zima au, kwa aibu, kugundua kuchelewa sana kwamba hewa inatoka zaidi ya sehemu moja.
Bado nitajiwasilisha kwa sherehe hii mara kwa mara. Sio kwa sababu nahitaji sana kuokoa samaki wa tano, lakini kwa sababu kwangu ni sawa na kuwinda na kukusanya mtu wa pangoni.
Ni mojawapo ya fursa chache ambazo maisha ya kisasa hunipa ili kuthibitisha uwezo wangu wa kujitegemea - hata kama baadaye jiko langu litafanana na eneo la uhalifu na sitawahi kupata kifuniko hicho tena.
Bado matokeo halisi ni hali ya awali ya ushindi. Nimetumia mikono yangu mitupu kurekebisha kitu kilichovunjika. Kitu ambacho hakikufanya kazi, kinafanya.
Nimeshinda kipengele kimojawapo na kukifunga kwenye bomba la mpira.
Ni wakati wangu wa Eugene Christophe. Nimekamata nyundo ya mhunzi kisitiari na kughushi maisha kuwa kitu ambacho kilikuwa kimeisha.
Kwa sisi ambao kuorodhesha gia au vituo vya kupaka mafuta ni hatua ya mbali sana, kurekebisha tundu ni vizuri iwezekanavyo.
Baba yangu angejivunia mimi.
