Mashabiki wa baiskeli wa Italia wana shauku na fahari inayowafanya watofautishwe na umati
Matukio ya Stephen Roche ya tifosi yalikuwa tofauti sana na yangu. Wakati huohuo alipokuwa akipigwa ngumi, dhuluma na kutemewa mate na mashabiki alipokuwa akikimbia kupata ushindi katika Giro ya 1987, nilikuwa nikipulizwa mabusu na mrembo aliyevalia bikini aliyekuwa akiendesha gari aina ya Vespa wakati ikinipita kwenye barabara ya pwani. karibu na La Spezia.
Kosa la Roche lilikuwa kuchukua jezi ya pinki kutoka kwa mchezaji mwenzake wa Carrera, shujaa wa taifa na bingwa mtetezi Roberto Visentini. Nilikuwa nikiendesha tu baiskeli yangu ya kutembelea yenye mizigo mingi kwa mwendo wa utulivu kuelekea Sicily.
Wiki chache baadaye, nilipokuwa nikijitahidi kupanda milima ya Apennines kwenye jua kali la mchana, Fiat iliyokuwa ikipiga makofi ilisimama kando yangu na yule mfanyakazi wa shambani aliyevalia njuga kwenye kiti cha abiria akanikabidhi gari. sandwich ya ukubwa wa tofali kupitia dirishani.
Kwa kelele za shangwe za ‘Ciao, Coppi!’ gari lilisonga mbele, likiniacha kando ya barabara kufurahia salami panini bora zaidi maishani mwangu.
Tifosi huakisi kila kitu kinachotisha na cha ajabu kuhusu Italia, kuanzia machafuko na kelele za siasa zake hadi amani na utulivu wa mandhari yake kupitia fahari na sherehe za Ukatoliki wake.
Wanaakisi hulka za taifa ambalo liliungana tu mwaka wa 1861 na ambalo limetawaliwa na mfuatano wa wafalme, madikteta, wanajamii, waliberali na miungano isiyofanya kazi tangu wakati huo.
Kwa wengine, Flandrians au Basques watakuwa mashabiki wenye shauku zaidi kila wakati. Wengine wanaweza kusema kuwa jina ni la Waholanzi na Waayalandi ambao wanatawala pembe zao kwenye Alpe d'Huez wakati wa Ziara.
Wote wana sifa zinazofanana, iwe ni nguvu ya bia yao, imani ya utambulisho wao au nguvu ya malalamiko yao (kawaida dhidi ya wakandamizaji wa kisiasa au taifa pinzani la soka).
Lakini mchanganyiko huu mkali wa utaifa, fahari ya michezo na maumivu ya kihistoria hufikia kiwango cha nyuklia inapokuja suala la shabiki wa baiskeli wa Italia aliyeachishwa kunyonya kwenye Coppi, Pantani na Cipollini, akibembelezwa kwa Campagnolo, Colnago na Bianchi na kudumishwa na Chianti, cappuccino na cannoli.
Unakaribia kuwasamehe ubora wao wa kuzaliwa nao.
Wakati wa Giro, hawajipanga tu barabarani kutazama tukio la michezo, wanawapa heshima mashujaa wa zamani - na kunyooshea vidole viwili juu kwa mamlaka ambayo hapo awali ilikandamiza maonyesho kama haya ya kujieleza.
‘The Giro ni nchi ya kumbukumbu,’ aliandika mwandishi na mtunzi wa tamthilia wa Kiitaliano Gian Luca Favetto.
Msururu wa matukio ya baada ya vita uliimarisha mapenzi ya Italia na baiskeli. Ya kwanza ilikuwa Giro ya 1946, Giro della Rinascita - 'Giro of Rebirth' - ambayo, ilitangaza gazeti la ufadhili la Gazzetta dello Sport, 'lingeungana katika siku 20 kile ambacho vita vilichukua miaka mitano kuharibu'.(Tour de France, kwa bahati, haikuendelea hadi mwaka uliofuata.)
‘Ishara ya Giro haikuwezekana kupitisha, nembo kama ilivyokuwa kwa Rinascimento,’ anaandika Herbie Sykes katika historia yake maridadi ya Giro, Maglia Rosa.
'Katika miaka iliyopita, mbio zilileta siku za furaha, sherehe ya jumuiya na ya Bel Paese ['Nchi Nzuri'], lakini hili lilikuwa jambo zaidi kabisa - Giro kama sitiari ya kesho bora..'
Mbio hizo zilishindwa na Gino Bartali, ambaye aliwasili Milan sekunde 47 tu mbele ya Fausto Coppi. Ushindani wao ungekuwa mojawapo ya pambano kuu la michezo, likigawanya uaminifu wa tifosi kwa ukali hivi kwamba kila mpanda farasi alihitaji walinzi kwenye Giro ya 1947.
Mnamo 1948 ilikuja filamu ya Vittorio de Sica, Wezi wa Baiskeli, ambapo riziki ya baba mdogo kama bango la bili inatishiwa baiskeli yake inapoibiwa.
Ni hadithi rahisi iliyosimuliwa kwa mtindo usiopambwa ambayo inanasa kikamilifu uhalisia wa maisha ya mamilioni ya watu baada ya vita, Italia ya baada ya ufashisti ambapo baiskeli hazikuwa kengele tu, zilikuwa tegemeo la maisha - hata kwa hadithi. kama Coppi.
Baada ya kushuka Naples kufuatia kuachiliwa kwake kutoka kambi ya POW ya Uingereza huko Afrika Kaskazini, Coppi alikuwa ameendesha baiskeli ya kuazima hadi nyumbani kwake Piedmont, kilomita 700 kuelekea kaskazini. Uzoefu wake uliungwa mkono na mamilioni ya wananchi wenzake ambao waliibuka wakipepesa macho katika eneo la nyika la baada ya vita kutafuta kazi, wakitegemea
kwenye baiskeli kwa usafiri.
Uhusiano huu wa maisha-au-kifo, kula-au-njaa kati ya mwanadamu na mashine ni nembo ya kuvutia ya Wezi wa Baiskeli. Pia iliangazia hadithi za kibinafsi za waendeshaji wataalamu wengi wa Italia kutoka enzi ya kabla ya vita.
‘Wengi walitokana na umaskini wa kusaga, na wengi walikuwa wamejifunza kuendesha gari wakipeleka mkate, mboga au barua, au kupanda mamia ya kilomita kwenda na kurudi kutoka maeneo ya ujenzi au viwanda,’ anaandika John Foot katika Pedalare! Pedalare!, historia yake ya baiskeli ya Italia. 'Baiskeli na kazi ziliunganishwa kwa njia isiyoweza kutenganishwa. Baiskeli ilikuwa kitu cha kila siku. Kila mtu alielewa maana ya kupanda mlima, na kuteremka.‘
Ni huruma hii kwa waendesha baiskeli - kitaaluma, burudani au huduma - ambayo inaendelea kufanya tifosi kuwa ya kipekee miongoni mwa mashabiki wa baiskeli.
Ingawa kitu rahisi kama mlio wa kutia moyo kutoka kwa dereva ni kitu adimu katika barabara za Uingereza, nchini Italia nilikabidhiwa karamu ya kweli kutoka kwa abiria wa gari ambaye kwa kawaida alijua kwamba sikuwa na gia ya kutosha kwa ajili ya kupanda ule mwinuko mkali. Apennini.
Nilipulizwa mabusu na signorina aliyevalia bikini ambaye alithamini kwa uwazi kaskiti yangu ya Cinelli.
Athari za ishara zote mbili zilikuwa sawa na zile alizopata Andy Hampsten aliposhinda Giro mnamo 1988. Anakumbuka tifosi ikitoa 'sababu ya lazima kwa mpanda farasi kuchimba zaidi, kutafuta fursa ya kushambulia, kujifanya shujaa'.
Sikuvunja rekodi zozote nilipokuwa Italia, lakini shukrani kwa tifosi, mara nyingi nilijihisi shujaa.
